Հայագիտութիւն
Հայագիտութիւն մարդկայնական գիտութիւններէն (անգլերէն՝ Humanities) ճիւղ մըն է որ կը զբաղի Հայոց պատմութեամբ, լեզուով, եւ մշակոյթով։ Արդի հայագիտութիւնը կը կապուի Մխիթարեան միաբանութեան հիմնադրութեան հետ ԺԸ (18 դար)։ Մինչեւ Ի դարը (20-րդ) հայագիտութեամբ գլխաւորապէս կը զբաղէին անհատ գիտնականներ Հայաստանի (Վաղարշապատ), Կոստանդնուպոլսոյ, Եւրոպայի (Վիեննա, Վենետիկ, Փարիզ, Լոնտոն, Պերլին, Լայփցիկ), եւ Ռուսական կայսրութեան մէջ (Մոսկուա, Սուրբ Պետերսպուրկ, Նոր Նախիջեւան, Թիֆլիս)։ Խորհրդային տէրութեան հաստատումէն ետք, հայագիտութիւնը, եւ բոլոր գիտութիւնները մէկտեղուեցան «Գիտութիւններու Ազգային Կաճառին (աքատէմիա)» մէջ։[1] Այսօր աշխարհի տարբեր տեղերու մէջ հետազօտական կեդրոններ կը զբաղին հայագիտութեամբ։
Տե՛ս նաեւ
[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]- Արեւելագիտութիւն։
- Արաբագիտութիւն։
- Չինագիտութիւն։
- Արաբագիտութիւն։
- Թիւրքագիտութիւն։
- Իրանագիտութիւն։
- Հրէագիտութիւն:
Ծանօթագրութիւններ
[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]- ↑ "Հայագիտություն". Soviet Armenian Encyclopedia Volume 6 (in Armenian). 1980. pp. 130–133.