Հենրիկ Էտոյեան
Ուիքիփետիայի՝ ազատ հանրագիտարանի կողմէն Ուշադրութի՛ւն, այս յօդուածը աղբիւրներու կարիք ունի։ |
Հենրիկ Էտոյեան | |
---|---|
![]() | |
Ծնած է | 1940, Օգոստոս 31 |
Ծննդավայր | Երեւան |
Քաղաքացիութիւն |
![]() ![]() |
Ուսումնավայր |
Երեւանի պետական համալսարանի հայ բանասիրութեան բաժանմունք Մաքսիմ Կորքիի անուան գրականութեան հիմնարկ |
Կոչում | փրոֆէսոր |
Մասնագիտութիւն | գրականագէտ, թարգմանիչ, բանաստեղծ, դասախօս |
Աշխատավայր |
Երեւանի Պետական Համալսարան Հայկազեան Համալսարան |
Անդամութիւն | Խորհրդային Հայաստանի Գրողներու Միութիւն |
Հենրիկ Էտոյեան, ( ծն.՝ 31 Օգոստոս 1940), հայ բանաստեղծ։
Կենսագրութիւն[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]
Էտոյեան ծնած է 1940–ին, Երեւան։ Աւարտած՝ Երեւանի Համալսարանի բանասիրական բաժինը, ապա՝ Մոսկուայի Գրականութեան հիմնարկը (աւարտաճառ)։
1971–էն գիտաշխատող՝ Երեւանի համալսարանը. ապա՝ դասախօս եւ ամպիոնի վարիչ (Արտասահմանեան գրկ. եւ Գրկ. տեսութեան)։
Հենրիկ Էտոյեանի ստեղծագործութիւնները թարգմանուած են բազմաթիւ լեզուներու՝ անգլերէն, ֆրանսերէն, գերմաներէն, իտալերէն, սպաներէն եւ այլն։ Ռուսերէն լոյս տեսած է անոր «Խօսքի ուղղութեամբ» գիրքը (Մոսկուա, 1985)։ Տարուան լաւագոյն գիրքի համար 2002-ին արժանացած է ՀԳՄ ոսկէ մետալի, արժանացած է Թէքէեան մշակութային միութեան Հայկաշէն Ուզունեան մրցանակին (2004)։
Կ'ապրի Երեւան։
Գրական վաստակ[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]
Քերթուածներու յաջորդական ժողովածուներ՝ 1977–Էն։ Խիտ, յղկուած, ինքնուրոյն բանաստեղծական լեզու եւ գգայնութիւն․
- «Անդրադարձումներ» (բանաստեղծութիւններ, 1977)
- «Պատկեր եւ Կէսօր» (բանաստեղծութիւններ, 1980)
- «Երկրային Ժամանակ» (բանաստեղծութիւններ, 1983)
- «Քայլեր եւ Ստուերներ» (Պէյրութ, 1996)
- «Այժմ եւ Միշտ» (բանաստեղծութիւններ, 1987)
Գրական-վերլուծական[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]
- «Եղիշէ Չարենցի Պոէտիկան» (1986)
Դա Կը Լինի Մի Ուրիշ Անգամ[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]
Հենրիկ էտոյեանի « Դա կը լինի մի Ուրիշ Անգամ»ը սիրոյ քերթուած է, որ ջերմ եւ խոհուն զգացումէ մը կը ստանայ իր քնարական՝ լիցքը։ Բայց անիկա միանգամայն ժամանակի հոսքով յափշտակուած, մագնիսացած փիլիսոփայի մը երգող մտածումն Է, բռնուած՝ անցեալէն ապագայ նետուած այն անտեսանելի եւ անըմբռնելի թելի շարժուն հանգոյցին վրայ, որ գոյութեան պահն է...
Էտոյեանի նախադասաթիւնները, իրենց իմաստային ե՛ւ կշռութային կառոյցով, հարազատօրէն կը թարգմանեն «գոյութեան ժամանակի» այս յաճախանքր։ Հայրենի քերթողական լեզուի պատմութեան մէջ, անոնք կր մտցնեն յեղափոխական բեկում մը, կը կազմեն դարձակէտ մր, որ անկարելի է ՝ ստորագնահատել...