Վահրամ Հաճեան
| Վահրամ Հաճեան | |
|---|---|
| Ծնած է | 16 Փետրուար 1935 |
| Ծննդավայր | Եօղուն Օլուզ գիւղ, Սուրիա |
| Մահացած է |
Լոս Անճելըս, Միացեալ նահանգներ |
| Մահուան վայր | Լոս Անճելըս, Քալիֆորնիա, Ամերիկայի Միացեալ Նահանգներ |
| Քաղաքացիութիւն |
 Խորհրդային Միութիւն |
| Ազգութիւն | Հայ |
| Կրօնք | Քրիստոնեայ |
| Ուսումնավայր |
Երեւանի Պետական Համալսարան Խ. Աբովեանի Անուան Մանկավարժական Համալսարան |
| Մասնագիտութիւն | բանաստեղծ |
Վահրամ (Ժոզեֆ) Եսայի Հաճեան (16 Փետրուար 1935, Սուրիա - 25 Մարտ 2007 Լոս Անճելըս), բանաստեղծ։
Կենսագրութիւն[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]
Վահրամ Հաճեան, ծնած է Սուրիոյ Եօղուն Օլուզ գիւղը, ապա յաստատուած է Հալէպ, եւ պատանի տարիքին նուիրուած է բանաստեղծութեան։
Ներգաղթած է Հայաստան, ուր մեծապէս գնահատուած է իր բանաստեղծի վաստակը։ Հայրենի բանաստեղծներ Գուրգէն Մահարի, Գէորգ Էմին, Մկրտիչ Սարգսեան, Սեւակ Արզումանեան գնահատանքով արտայայտուած են Վահրամ Հաճեանի գործերուն մասին, եւ ուսումնասիրութիւններ հրատարակած են գրական պարբերաթերթերու մէջ։
Վահրամ Հաճեան, Հայաստանի մէջ ունեցած է նաեւ պատկերասփիւռային եւ ձայնասփիւռային ելոյթներ եւ արժանացած՝ ժողովուրդին ու գրական շրջանակներու ջերմ ընդունելութեան։
Հրատարակած է բանաստեղծութեանց հետեւեալ հատորները.
«Բարձունքներու Կատարին» (1957), «Մեր Երթը» (1959), «Ալ Պանդուխտ Չեմ» (1960), «Հալչող Արծաթներ» (1970), (վերահրատարակուած 1974-ին, յաւելուածներով), եւ «Խօսք Ցասման եւ Յիշատակի», արձակ բանաստեղծութիւն, նուիրուած Մեծ Եղեռնի նահատակներուն (1981):
Մայր հայրենիքի մէջ լոյս տեսած են իր վերջին երկու ստեղծագործութիւնները. «Ճակատագիր» (1989) եւ «Արցունքի Աստղեր» (1991):
Սիրոյ եւ տառապանքի երգիչն է Վահրամ Հաճեան։ Ունի պարզ եւ հաղորդական ոճ մը։
Ան կ'ապրի Հայաստան եւ Ամերիկա փոխն ի փոխ։ Մաս կը կազմէ «Նաւասարդ» ամսագրի խմբագրական մարմնին։
Աղբիւրներ[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]
Սփիւռքահայ արդի գրականութիւն (խմբ. խմբագրող և համադրող՝ Սեդա Ծաղիկեան-Տէմիրճեան), Միշիկըն էջ 92։: