Հին Յունարէն

Հին յունարէն (յուն․՝ αρχαία ελληνική γλώσσα), հնդեւրոպական լեզուախմբի լեզու, յունարէնի նախնին, որը տարածուած է յունական մարդաշխարին մէջ մ.թ.ա. 2 հազարամեակէն մինչեւ մ. թ. V դար։

Կառանձնացուի՛ն լեզուի զարգացման տարբեր ժամանակահատուածներ՝ նախայունարէն (XX-XVII դարեր մ.թ.ա.), միկեներէն (XVI-XII դարեր մ.թ.ա.), պոստմիկեներէն (XI-IX դարեր մ.թ.ա.), յնամենի (VIII-VI դարեր մ.թ.ա.), դասական (V-IV դարեր մ.թ.ա.), յելենիստական (III դար մ.թ.ա. - IV դար մ.թ.ա.)։ Լեզուի զարգացման ամէն աստիճանին եղաց են զգալիօրէն տարբերուող բարբառներ։ Հին յունարէնը Պտղոմեոսի, Հոմերոսի եւ այլ դասական յոյն գրողների լեզուն էղաց էր։

Միջին դարերու ընթացքին թարցած է Բիւզանդական Կայսրութեան գրական լեզուն, դասականի կարգավիճակ է ստացել Արեւելեան Եւրոպայի մէջ։ Վերածննդի ժամանակ եւ ազդել է նոր յունարէնի - կաֆարեւուսայի զարգացմանը։