«Հայկական Բարեգործական Ընդհանուր Միութեան Իտալիոյ Մասնաճիւղ» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

Content deleted Content added
Չ oգտվելով ԱՎԲ
Չ →‎top: clean up, փոխարինվեց: համայք → համայնք oգտվելով ԱՎԲ
Տող 3. Տող 3.
'''Հայկական բարդգործական ընդհանուր միութեան Իտալիոյ մասնաճիւղ''', [[Միջնադարեան Իտալիոյ]] տարբեր քաղաքներուն մէջ եղած են մեծ թիւով հայ հոգեգորականներ, գործած են կրօնական միաբանութիւններ։ [[14-րդ դար]]ի սկիզբ կը յիշուի «Իտալիոյ հայերի եպիսկոպոս» եկեղեցական տիտղոսը։
'''Հայկական բարդգործական ընդհանուր միութեան Իտալիոյ մասնաճիւղ''', [[Միջնադարեան Իտալիոյ]] տարբեր քաղաքներուն մէջ եղած են մեծ թիւով հայ հոգեգորականներ, գործած են կրօնական միաբանութիւններ։ [[14-րդ դար]]ի սկիզբ կը յիշուի «Իտալիոյ հայերի եպիսկոպոս» եկեղեցական տիտղոսը։


13-14-րդ դարերէն երկրի շարք մը քաղաքներուն մէջ եղած են շուրջ 40 հայկական եկեղեցի ու [[մենաստան]], որոնք ժամանակի ընթացքին անցած են լատին կրօնական կարգերը եւ ձուլուած Իտալական հաստատութիւններու մէջ։ Միջին դարերու կառուցուած բազմաթիւ հայկական եկեղեցիններէն մինջ այսօր հայերուն կը պատկանի միայն Վենէտիքի<ref>[https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%8E%D5%A5%D5%B6%D5%A5%D5%BF%D5%AB%D5%AF Վենետիկ քաղաքը]</ref> Սուրբ Խաչ եկեղեցին որ փոխանցուած է [[1717]] թուականին [[Սուրբ Ղազար]] կղզին հաստատուած [[Մխիթարեան միաբանութեան]]: Սուրբ Խաչ եկեղեցին առաջին անգամ յիշուած է [[1434]] բուականին։ Ամբողջական նորգման ենթարկուելէ եւ ընդհարձակուելէ ետք վերաբացուած է [[1982]] թուականին (կարճ ժամանակով) եւ ապա՝ [[1995]] թուականին (1999 ապրիլին դարձեալ դադար առած է կիրակնորիայ պատարագի մատուցումը): Հայաստանեաց առաքելական եկեղեցիի Իտալիոյ հոգեւոր հովիվը (առաջին հավար հովիվ՝ [[Տէր Եղիշէ քահանայ Կարամեան]]) սկսած է գործել 1924 թուականէն, մտած է [[Արեւմտեան Եւրոպայ]]ի հայրապետական պատուիրակութեան կազմի մէջ։ 1937-էն մինչեւ 1952 համայքը մնայուն հովիվ չէ ունեցած։ [[1958]]-ին տէղի ունեցած է Սիլանի նորակարոյց [[Սուրբ Քառասուն մանուկ]] հայկական եկեղեցւոյ օծումը (կառուցուած է բարերարներ Յովհաննէս եւ Սարգիս Տիարպեքիրեան նուիրատվութեամբ, ճարտարապէտ՝ [[Զարի Սուրեան]]): Հովվական պաշտոնի կոչուած է [[Օշին]] [[արքեպիսկոպոս]] [[Նիկպեան]]ը: Անոր հաջորդած են [[Զգոն]] [[արքեպիսկոպոս]] [[Յովսէբեան]]ը, [[Ժիրայր]] [[վարդապետ]] [[Թաշճեան]]ը, [[Սարգիս]] [[քահանայ]] [[Մարզպան]]ը:
13-14-րդ դարերէն երկրի շարք մը քաղաքներուն մէջ եղած են շուրջ 40 հայկական եկեղեցի ու [[մենաստան]], որոնք ժամանակի ընթացքին անցած են լատին կրօնական կարգերը եւ ձուլուած Իտալական հաստատութիւններու մէջ։ Միջին դարերու կառուցուած բազմաթիւ հայկական եկեղեցիններէն մինջ այսօր հայերուն կը պատկանի միայն Վենէտիքի<ref>[https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%8E%D5%A5%D5%B6%D5%A5%D5%BF%D5%AB%D5%AF Վենետիկ քաղաքը]</ref> Սուրբ Խաչ եկեղեցին որ փոխանցուած է [[1717]] թուականին [[Սուրբ Ղազար]] կղզին հաստատուած [[Մխիթարեան միաբանութեան]]: Սուրբ Խաչ եկեղեցին առաջին անգամ յիշուած է [[1434]] բուականին։ Ամբողջական նորգման ենթարկուելէ եւ ընդհարձակուելէ ետք վերաբացուած է [[1982]] թուականին (կարճ ժամանակով) եւ ապա՝ [[1995]] թուականին (1999 ապրիլին դարձեալ դադար առած է կիրակնորիայ պատարագի մատուցումը): Հայաստանեաց առաքելական եկեղեցիի Իտալիոյ հոգեւոր հովիվը (առաջին հավար հովիվ՝ [[Տէր Եղիշէ քահանայ Կարամեան]]) սկսած է գործել 1924 թուականէն, մտած է [[Արեւմտեան Եւրոպայ]]ի հայրապետական պատուիրակութեան կազմի մէջ։ 1937-էն մինչեւ 1952 համայնքը մնայուն հովիվ չէ ունեցած։ [[1958]]-ին տէղի ունեցած է Սիլանի նորակարոյց [[Սուրբ Քառասուն մանուկ]] հայկական եկեղեցւոյ օծումը (կառուցուած է բարերարներ Յովհաննէս եւ Սարգիս Տիարպեքիրեան նուիրատվութեամբ, ճարտարապէտ՝ [[Զարի Սուրեան]]): Հովվական պաշտոնի կոչուած է [[Օշին]] [[արքեպիսկոպոս]] [[Նիկպեան]]ը: Անոր հաջորդած են [[Զգոն]] [[արքեպիսկոպոս]] [[Յովսէբեան]]ը, [[Ժիրայր]] [[վարդապետ]] [[Թաշճեան]]ը, [[Սարգիս]] [[քահանայ]] [[Մարզպան]]ը:


[[Ֆլորենցիոյ]] հայ առեւտրականներ եւ վկաններ, հավանաբար, հաստատուած են [[6-7-րդ]] դարերուն։ Հայերը այստեղ կառուցած են [[Սուրբ Մինասնավանքը]], որ մինչեւ 9-րդ դարուն պատկանած է [[Բարսեղեան Միաբանութեան]]: Եկեղեցիին մէջ կայ քաղաքի պաշտպան Սուրբ Մինասի խճանկարը՝ հայ թագաւորի հանդերձանքով եւ արձանագրութեամբ (Ս. Սինասը, ըստ աւանդութեան, [[Հայաստան]]ի թագաւոր հռչակուած է): Ֆլորենցեան առեւտրական համբերութիւններ ունեցած է [[Կիլիկիոյ]] հայկական թագաւորութեան հետ։ Անոնց մինչեւ կապերը բարգավաճած են հատկապէս 14-րդ դարուն, երբ մաքսային եւ այլ առանձնաշնորհումներ ըրած են Ֆլորենցիայի վաճարականներուն։
[[Ֆլորենցիոյ]] հայ առեւտրականներ եւ վկաններ, հավանաբար, հաստատուած են [[6-7-րդ]] դարերուն։ Հայերը այստեղ կառուցած են [[Սուրբ Մինասնավանքը]], որ մինչեւ 9-րդ դարուն պատկանած է [[Բարսեղեան Միաբանութեան]]: Եկեղեցիին մէջ կայ քաղաքի պաշտպան Սուրբ Մինասի խճանկարը՝ հայ թագաւորի հանդերձանքով եւ արձանագրութեամբ (Ս. Սինասը, ըստ աւանդութեան, [[Հայաստան]]ի թագաւոր հռչակուած է): Ֆլորենցեան առեւտրական համբերութիւններ ունեցած է [[Կիլիկիոյ]] հայկական թագաւորութեան հետ։ Անոնց մինչեւ կապերը բարգավաճած են հատկապէս 14-րդ դարուն, երբ մաքսային եւ այլ առանձնաշնորհումներ ըրած են Ֆլորենցիայի վաճարականներուն։

17:19, 21 Յուլիս 2018-ի տարբերակ

Կաղապար:ԱՀ

Սուրբ Ղազարի Հայկական Միաբութիւն

Հայկական բարդգործական ընդհանուր միութեան Իտալիոյ մասնաճիւղ, Միջնադարեան Իտալիոյ տարբեր քաղաքներուն մէջ եղած են մեծ թիւով հայ հոգեգորականներ, գործած են կրօնական միաբանութիւններ։ 14-րդ դարի սկիզբ կը յիշուի «Իտալիոյ հայերի եպիսկոպոս» եկեղեցական տիտղոսը։

13-14-րդ դարերէն երկրի շարք մը քաղաքներուն մէջ եղած են շուրջ 40 հայկական եկեղեցի ու մենաստան, որոնք ժամանակի ընթացքին անցած են լատին կրօնական կարգերը եւ ձուլուած Իտալական հաստատութիւններու մէջ։ Միջին դարերու կառուցուած բազմաթիւ հայկական եկեղեցիններէն մինջ այսօր հայերուն կը պատկանի միայն Վենէտիքի[1] Սուրբ Խաչ եկեղեցին որ փոխանցուած է 1717 թուականին Սուրբ Ղազար կղզին հաստատուած Մխիթարեան միաբանութեան: Սուրբ Խաչ եկեղեցին առաջին անգամ յիշուած է 1434 բուականին։ Ամբողջական նորգման ենթարկուելէ եւ ընդհարձակուելէ ետք վերաբացուած է 1982 թուականին (կարճ ժամանակով) եւ ապա՝ 1995 թուականին (1999 ապրիլին դարձեալ դադար առած է կիրակնորիայ պատարագի մատուցումը): Հայաստանեաց առաքելական եկեղեցիի Իտալիոյ հոգեւոր հովիվը (առաջին հավար հովիվ՝ Տէր Եղիշէ քահանայ Կարամեան) սկսած է գործել 1924 թուականէն, մտած է Արեւմտեան Եւրոպայի հայրապետական պատուիրակութեան կազմի մէջ։ 1937-էն մինչեւ 1952 համայնքը մնայուն հովիվ չէ ունեցած։ 1958-ին տէղի ունեցած է Սիլանի նորակարոյց Սուրբ Քառասուն մանուկ հայկական եկեղեցւոյ օծումը (կառուցուած է բարերարներ Յովհաննէս եւ Սարգիս Տիարպեքիրեան նուիրատվութեամբ, ճարտարապէտ՝ Զարի Սուրեան): Հովվական պաշտոնի կոչուած է Օշին արքեպիսկոպոս Նիկպեանը: Անոր հաջորդած են Զգոն արքեպիսկոպոս Յովսէբեանը, Ժիրայր վարդապետ Թաշճեանը, Սարգիս քահանայ Մարզպանը:

Ֆլորենցիոյ հայ առեւտրականներ եւ վկաններ, հավանաբար, հաստատուած են 6-7-րդ դարերուն։ Հայերը այստեղ կառուցած են Սուրբ Մինասնավանքը, որ մինչեւ 9-րդ դարուն պատկանած է Բարսեղեան Միաբանութեան: Եկեղեցիին մէջ կայ քաղաքի պաշտպան Սուրբ Մինասի խճանկարը՝ հայ թագաւորի հանդերձանքով եւ արձանագրութեամբ (Ս. Սինասը, ըստ աւանդութեան, Հայաստանի թագաւոր հռչակուած է): Ֆլորենցեան առեւտրական համբերութիւններ ունեցած է Կիլիկիոյ հայկական թագաւորութեան հետ։ Անոնց մինչեւ կապերը բարգավաճած են հատկապէս 14-րդ դարուն, երբ մաքսային եւ այլ առանձնաշնորհումներ ըրած են Ֆլորենցիայի վաճարականներուն։

Ծանօթագրութիւններ

Կատեգորիա:Հայոց պատմութիւն