«Բնափիլիսոփայութիւն» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն
Նոր էջ «'''բնափիլիսոփայութիւն''', բնութեան երեւոյթները եւ օրինաչափութիւնները մտահայեցողաբար մ...»: |
No edit summary |
||
Տող 1. | Տող 1. | ||
''' |
'''Բնափիլիսոփայութիւն''', [[բնութիւն|բնութեան]] երեւոյթները եւ օրինաչափութիւնները մտահայեցողաբար մեկնաբանող ուսմունք, որ յենելով [[բնագիտութիւն|բնագիտութեան]] նուաճումներու եւ [[հասկացութիւն]]ներու վրայ, կը ձգտէր տալ բնութեան ընդհանուր բնական պատկերը: |
||
== Պատմութիւնը == |
== Պատմութիւնը == |
||
Պատմականօրէն այն փիլիսոփայութեան [[հնագոյն ձեւ]]ն է: [[ |
Պատմականօրէն այն փիլիսոփայութեան [[հնագոյն ձեւ]]ն է: [[Հին Փիլիսոփայութիւն|Հին]] եւ [[Միջնադարեան Փիլիսոփայութիւն|միջնադարեան]] փիլիսոփայութեան մէջ կը նոյնանէր բնագիտութեան եւ առհասարակ բնագիտութեան հետ: Բնափիլիսոփայութիւնը առաջադրած է շարք մը արժէքաւոր գաղափարներ եւ գիտական կռահումներ: Առաւել կարեւոր էին Անաքսագորասի, էմփետոգլըսի, Տեմոքրիթի եւ էփիգուրի [[բնափիլիսոփայական ուսմունք]]ները: Միջնադարեան կրթական եւ [[կրօն]]ական գաղափարներու տիրապետութեան պայմաններուն մէջ բնափիլիսոփայութիւնը գրեթէ վերացաւ փիլիսոփայութեան բնագաւառէն: Այն նոր զարգացում ապրեցաւ [[Վերածնունդի Ժամանակաշրջան|Վերածննդութեան շրջանին]]՝ առաջադրելով շարք մը յառաջադիմական ուսմունքներ ([[նիւթակենսականութիւն]], [[համայնաստուածութիւն]]): XVII — XVIII դարերուն, կապուած [[Բնագիտութիւն|բնագիտութեան]] զարգացման հետ, բնափիլիսոփայութիւնը իր նշանակութիւնը կորսնցուց: Այն նոր վերելք ապրեցաւ [[Գերմանիա (արեւմտահայերէն)|Գերմանիոյ]] դասական փիլիսոփայութեան եւ յատկապէս Շելինկի ուսմունքին մէջ: Շելինքը [[քաղափարական հիմք]]երու վրայ ձեւակերպեց բնութեան միասնութեան գաղափարը` ձգտելով բնագիտութեան նուաճումներու իմաստաւորման միջոցով կառուցել բնութեան համապարփակ համակարգ մը: Չնայած բնափիլիսոփայուփիւնը միշտ յենած է բնագիտութեան նուաճումներուն վրայ, այն անկարող եղած է տալու բնութեան բուն բացատրութիւնը, մնացած է հայեցողական, որքանով երեւոյթներու տակաւին իրեն անյայտ իրական կապերը կը փոխարինէր [[Գաղափարականութիւն|գաղափարական]] կապերով, եւ պակսող փաստերը կը փոխարինէր հնարքներով, լրացնելով իրական բացերը միայն երեւակայութեամբ: Այս դէպքին ան արտայայտեց շատ հանճարեղ միտքեր եւ կռահեց յետագայ շատ յայտնագործութիւններ, սակայն քիչ [[անհեթեթութիւն]]ներ ալ չասուեցին: Այն ժամանակ այլ կերպ չէր ալ կարող ըլլալ: Իսկ այժմ, երբ մեզի համար բաւական է բնութեան [[ուսումնասիրութիւն|ուսումնասիրութեան]] արդիւնքներու վրայ նայիլ, այսինքն` անոնց սեփական կապակցութեան տեսակէտէն, որպէսզի կազմենք մեր ժամանակի համար բաւարար «բնութեան ձեւ» այժմ հասալ է բնափիլիսոփայութեան վերջը: Անոր յարութիւն տալու ամէն փորձ ոչ միայն աւելորդ կ'ըլլար, այլ կ'ըլլար քայլ մը դէպի ետէւ ([[Էնկըլզ Ֆրիտրիխ]]ը, [[Լիւտուիկ Ֆոյերպախ]]ը եւ գերմանական [[Դասական Փիլիսոփայութիւն|դասական փիլիսոփայութեան]] վախճանը [[1972]] ): |
||
== Ըստ Հայ Փիլիսոփայութեան == |
|||
Հայ փիլիսոփայութեան պատմութեան մէջ իր բնափիլիսոփայութեան ուսմունքով եւ առանձին ուշագրաւ գաղափարներով աչքի ինկած է [[Անանիա Շիրակացի (արեւմտահայերէն)|Անանիա Շիրակացի]]ն, որ ըլլալով [[բնագիտական ուղղութիւն|բնագիտական ուղղութեան]] հիմնադիրը հայ միջնադարեան փիլիսոփայութեան մէջ, վերակենդանացուցած է հին գիտութեան առաջաւոր աւանդոյթները: Ուշագրաւ էին նաեւ [[Յովհաննէս Սարկաւագ]]ի (Իմաստասէր) եւ [[Յովհաննէս Երզնկացի|Յովհաննէս Երզնկաց]]ու բնափիլիսոփայուփեան հայեացքները: Շարք առաջաւոր գաղափարներով, յատկապէս [[տարրաբանութիւն|տարրաբանութեան]] եւ [[մարդակազմութիւն|մարդակազմութեան]] հարցերուն մէջ, հանդիսացան իբրեւ Տաթեւի Փիլիսոփայութեան Դպրոցի ներկայացուցիչները ([[Յովհան Որոտնեց]]ի, [[Գրիգոր Տաթեւացի]], [[Մաթէոս Զուղայեցի]]): |
|||
{{ՀՍՀ}} |
{{ՀՍՀ}} |
22:48, 8 Յուլիս 2016-ի տարբերակ
Բնափիլիսոփայութիւն, բնութեան երեւոյթները եւ օրինաչափութիւնները մտահայեցողաբար մեկնաբանող ուսմունք, որ յենելով բնագիտութեան նուաճումներու եւ հասկացութիւններու վրայ, կը ձգտէր տալ բնութեան ընդհանուր բնական պատկերը:
Պատմութիւնը
Պատմականօրէն այն փիլիսոփայութեան հնագոյն ձեւն է: Հին եւ միջնադարեան փիլիսոփայութեան մէջ կը նոյնանէր բնագիտութեան եւ առհասարակ բնագիտութեան հետ: Բնափիլիսոփայութիւնը առաջադրած է շարք մը արժէքաւոր գաղափարներ եւ գիտական կռահումներ: Առաւել կարեւոր էին Անաքսագորասի, էմփետոգլըսի, Տեմոքրիթի եւ էփիգուրի բնափիլիսոփայական ուսմունքները: Միջնադարեան կրթական եւ կրօնական գաղափարներու տիրապետութեան պայմաններուն մէջ բնափիլիսոփայութիւնը գրեթէ վերացաւ փիլիսոփայութեան բնագաւառէն: Այն նոր զարգացում ապրեցաւ Վերածննդութեան շրջանին՝ առաջադրելով շարք մը յառաջադիմական ուսմունքներ (նիւթակենսականութիւն, համայնաստուածութիւն): XVII — XVIII դարերուն, կապուած բնագիտութեան զարգացման հետ, բնափիլիսոփայութիւնը իր նշանակութիւնը կորսնցուց: Այն նոր վերելք ապրեցաւ Գերմանիոյ դասական փիլիսոփայութեան եւ յատկապէս Շելինկի ուսմունքին մէջ: Շելինքը քաղափարական հիմքերու վրայ ձեւակերպեց բնութեան միասնութեան գաղափարը` ձգտելով բնագիտութեան նուաճումներու իմաստաւորման միջոցով կառուցել բնութեան համապարփակ համակարգ մը: Չնայած բնափիլիսոփայուփիւնը միշտ յենած է բնագիտութեան նուաճումներուն վրայ, այն անկարող եղած է տալու բնութեան բուն բացատրութիւնը, մնացած է հայեցողական, որքանով երեւոյթներու տակաւին իրեն անյայտ իրական կապերը կը փոխարինէր գաղափարական կապերով, եւ պակսող փաստերը կը փոխարինէր հնարքներով, լրացնելով իրական բացերը միայն երեւակայութեամբ: Այս դէպքին ան արտայայտեց շատ հանճարեղ միտքեր եւ կռահեց յետագայ շատ յայտնագործութիւններ, սակայն քիչ անհեթեթութիւններ ալ չասուեցին: Այն ժամանակ այլ կերպ չէր ալ կարող ըլլալ: Իսկ այժմ, երբ մեզի համար բաւական է բնութեան ուսումնասիրութեան արդիւնքներու վրայ նայիլ, այսինքն` անոնց սեփական կապակցութեան տեսակէտէն, որպէսզի կազմենք մեր ժամանակի համար բաւարար «բնութեան ձեւ» այժմ հասալ է բնափիլիսոփայութեան վերջը: Անոր յարութիւն տալու ամէն փորձ ոչ միայն աւելորդ կ'ըլլար, այլ կ'ըլլար քայլ մը դէպի ետէւ (Էնկըլզ Ֆրիտրիխը, Լիւտուիկ Ֆոյերպախը եւ գերմանական դասական փիլիսոփայութեան վախճանը 1972 ):
Ըստ Հայ Փիլիսոփայութեան
Հայ փիլիսոփայութեան պատմութեան մէջ իր բնափիլիսոփայութեան ուսմունքով եւ առանձին ուշագրաւ գաղափարներով աչքի ինկած է Անանիա Շիրակացին, որ ըլլալով բնագիտական ուղղութեան հիմնադիրը հայ միջնադարեան փիլիսոփայութեան մէջ, վերակենդանացուցած է հին գիտութեան առաջաւոր աւանդոյթները: Ուշագրաւ էին նաեւ Յովհաննէս Սարկաւագի (Իմաստասէր) եւ Յովհաննէս Երզնկացու բնափիլիսոփայուփեան հայեացքները: Շարք առաջաւոր գաղափարներով, յատկապէս տարրաբանութեան եւ մարդակազմութեան հարցերուն մէջ, հանդիսացան իբրեւ Տաթեւի Փիլիսոփայութեան Դպրոցի ներկայացուցիչները (Յովհան Որոտնեցի, Գրիգոր Տաթեւացի, Մաթէոս Զուղայեցի):