Jump to content

Արսէն Տէրտէրեան

Արսէն Տէրտէրեան
Ծնած է 22 Դեկտեմբեր 1882(1882-12-22)[1]
Ծննդավայր Շոշ, Շուշիի գաւառ, Ելիզավետպոլ Նահանգ, Ռուսական Կայսրութիւն
Մահացած է 3 Հոկտեմբեր 1953(1953-10-03)[1] (70 տարեկանին)
Մահուան վայր Երեւան, Խորհրդային Միութիւն
Քաղաքացիութիւն  Ռուսական Կայսրութիւն և  Խորհրդային Միութիւն
Մասնագիտութիւն գրականագէտ
Անդամութիւն Խորհրդային Հայաստանի Գրողներու Միութիւն

Արսէն Տէրտէրեան (22 Դեկտեմբեր 1882(1882-12-22)[1], Շոշ, Շուշիի գաւառ, Ելիզավետպոլ Նահանգ, Ռուսական Կայսրութիւն - 3 Հոկտեմբեր 1953(1953-10-03)[1], Երեւան, Խորհրդային Միութիւն), հայ գրականագէտ, բանասիրական գիտութիւններու դոկտոր։ 1940-ին Տէրտէրեան արժանացած է Խորհրդային Հայաստանի գիտութեան վաստակաւոր գործիչի կոչման, իսկ 1943-ին՝ բանասիրական գիտութիւններու դոկտորի գիտական աստիճանին, առանց աւարտաճառի պաշտպանութեան։ Նոյն տարին նորաստեղծ Գիտութիւններու Ակադեմիայի հիմնադիր անդամ ընտրուած է։

Կենսագրական գիծեր

[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]

Ծնած է Արցախի Շոշ գիւղին մէջ, որ կը գտնուի Շուշիի մօտերը։ Տարրական ուսումը ստացած է ծննդավայրի ծխական դպրոցին եւ ապա՝ Շուշիի հոգեւոր ճեմարանին մէջ (1892-1902)։ 1902-1905-ին ուսանած է Գէորգեան ճեմարանին մէջ։ Աւարտելէ ետք, 1905-1907-ին գրականութեան պատմութիւն եւ տեսութիւն դասաւանդած է Շուշիի հոգեւոր ճեմարանին։ 1907-1909-ին ուսանած է Փեթերպուրկի հոգե-նեարդաբանական հիմնարկին մէջ, բայց հիւանդութեան պատճառով ուսումնառութիւնը կիսատ ձգած է եւ մեկնած՝ Հայաստան, ուր 1909-1920-ին դասաւանդած է Երեւանի թեմական դպրոցին մէջ։

Իւրացուցած ըլլալով հոգեբանական դպրոցի սկզբունքները, Տէրտէրեան ծաւալած է գրականագիտական ու քննադատական գործունէութիւն հայ իրականութեան մեջ: Այդ շրջանին լոյս տեսած են «Վահան Տէրեան. ցնորքի, ծարաւի եւ հաշտութեան երգիչը» (1910), «Միքայէլ Նալբանդեան. ազգութեան հրապարակախօսը» (1910), «Յովհաննես Թումանեան, հայրենի եզերքի քնարերգուն» (1911) եւ այլ աշխատութիւններ:

1920-ին Ա. Տէրտէրեան հրաւիրուած է դասաւանդելու Երեւանի նորաստեղծ համալսարանը, ուր հիմնած է հայ գրականութեան ամպիոնը:

1929-ին նշանակուած է ամպիոնի վարիչ եւ 1930ին ստացած է փրոֆեսորի կոչում։ Մեծ ջանք գործադրած է գրականագիտական բարձրորակ կազմ պատրաստելու, հայ գրականութեան պատմութեան ծրագիրները մշակելու եւ դասաւանդութեան գիտական հիմքերը մշակելու։

Մենագրութիւններ

[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]

Ա. Տէրտէրեանի կարեւոր մենագրութիւններէն են․

  • «Շիրվանզադէ. հայ ինտելիգենտի եւ ընտանիքի վիպասանը» (1911),
  • «Աբովեանի ստեղծագործութիւնը» (1941, 1947),
  • «Հայ կլասիկներ» (1944),
  • «Վալերի Բրիւսովը եւ հայ կուլտուրան» (1944),
  • «Պերճ Պռօշեան» (1955),
  • «Շիրվանզադէի գրական տիպերի հանրագիտարան» (1959) եւ այլն[2]:

Ծանօթագրութիւններ

[Խմբագրել | Խմբագրել աղբիւրը]